W zasadzie pogodziliśmy się już ze smutną rzeczywistością, że na Opolszczyźnie istnieje silna, kilkusettysięczna mniejszość niemiecka. Oczywiście wyrażamy z tego powodu ubolewanie, wskazujemy na hochsztaplerskie przyczyny zjawiska, aliści generalnie przyznajemy, że wszystko stracone, gdyż – czy chcemy tego czy też nie – autochtoniczna społeczność Opolszczyzny masowo uległa niemczyźnie. Zdecydowanie sprzeciwiam się temu pesymizmowi, który – śmiem twierdzić – wynika nie tylko z typowej dla wielu moich rodaków postawy “odpuszczeniowej” (młodzi mówią dosadniej: “olewajskiej”), ale i zwykłej niewiedzy.

Jaka zatem jest prawda o opolskich autochtonach stanowiących około 1/3 ludności województwa Anno Domini 2001? Oddajmy głos socjologom. Otóż na początku lat 90., już po zarejestrowaniu Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Mniejszości Niemieckiej na Śląsku Opolskim, przeprowadzili oni wśród ludności autochtonicznej stosowne, medialnie nie nagłaśniane badania, z których dowiedzieliśmy się, że większość ankietowanych (aż 65 proc.) uważało się za Ślązaków. Oczywiście nie w znaczeniu poczucia narodowego, jak chciałby obecnie p. Gorzelik, a świadomości regionalnej (ostatnimi czasy, nawiasem pisząc, pp. Gorzelik i Kroll wzięli się ostro za dumne resztki owłosienia; ten ostatni – dobry weterynarz i na szczęście polityk “do bani” – na łamach coraz bardziej sprzedajnej “Nowej Trybuny Opolskiej” określił operetkowego autonomistę mianem rozbijacza, gdyż podług szanowanego uzdrawiacza koni i innych czworonogów Ślązacy, tak opolscy jak i katowiccy, są “etnicznie” częścią narodu niemieckiego; myślą Państwo, że zastraszeni, tudzież przekupieni markami opolscy naukowcy zareagowali na tę hucpę?). Kontynuując wątek – 10 proc. zadeklarowało narodowość niemiecką, a 15 proc. skłaniało się ku niemieckości. Z drugiej strony 8,5 proc. określiło swą narodowość jako polską, a 12 proc. skłaniało się ku polskości. W tym zapewne mój – indagowany przez ankietera – opolski sąsiad, pan Józef, który w roku 1990 poczuł się Niemcem, wyjechał na rok do wyśnionego “Vaterlandu”, a po powrocie oświadczył wszem i wobec: - “Jo tych ciulów nie znosza, bo tam bydło lepiej traktowali, wola być Polokiem”. Cóż, bez obrazy, podróże kształcą.

Jeżeli przedstawione badania tchną umiarkowanym optymizmem, gdyż po pierwsze obalają tezę o istnieniu 350-tysięcznej mniejszości niemieckiej na Opolszczyźnie, a po wtóre dają nadzieję na dokonanie w przyszłości “polskiej rekonkwisty na zagubione, rozdarte na podobieństwo kamieni granicznych dusze” (byle z głową, bez nadgorliwości; nie wolno powtórzyć błędów tych skończonych wariatów – komunistów z roku 1945 i lat następnych), to wręcz w euforię wprawiły mnie ostatnie (z lipca br.) wyborcze notowania Niemców na politycznej mapie wyproszonego przez Berlin województwa opolskiego. Okazuje się bowiem, że niemczyzna w regionie, po kilku latach ekspansji, poczyna się cofać. Na kilka tygodni przed wyborami Herr Kroll (drzewiej Królem zwany) und Kameraden mogą liczyć na 10-11 proc. poparcia opolskiego elektoratu. Wprawdzie Ślązacy-autochtoni przenoszą swe sympatie na polskie partie lewicowe (oj, trudna to polskość w kierowniczych gremiach), ale – wybaczą Państwo Warszawianie herezję – w specyficznych warunkach Opolszczyzny (mam nadzieję, że wiecie gdzie “toto” leży; oczywiście koło waszego ulubionego i przesławnego Amfiteatru – bo, pardon, obchodzi Was tylko coroczne porykiwanie wytapirowanych flądr na deskach opolskiego przybytku “kultury” dla ćwierćinteligentów) można uznać to za tak zwane mniejsze zło. Słowem – przed Polactwem w zachodniej części Górnego Śląska rysują się całkiem ciekawe perspektywy. Trzeba tylko chcieć je ogarnąć i mądrze wykorzystać. No właśnie, trzeba...

Artykul z "Mysl Polska"